Jesteśmy społecznością, która kocha książki

https://www.instagram.com/p/C7nxtbcI1bi/

Czy właśnie odblokowałam sobie nowego ulubionego autora? Być może. Czy właśnie pierwszy raz czytam trylogię za jednym posiedzeniem? Tak. I nie żałuję. A najwspanialsze jest to, że nie spodziewałam się po tych książkach, że tak przepadnę.

„Miałem krew na rękach, chociaż nigdy nikogo nie zabiłem.” Tymi słowami rozpoczyna się pierwszy tom trylogii – Najgorsze dopiero nadejdzie. Poznajemy toruńskiego dziennikarza „Gazety Miejskiej” Marka Benera, który nie boi się poruszać trudnych i niewygodnych tematów w swojej pracy. Jednocześnie Marek zmaga się z ciężarem, jakim są poszukiwania jego zaginionej przed laty żony Agaty. Ciężarnej żony. Marek robi wszystko i chwyta się każdej poszlaki, która może doprowadzić do prawdy, co się stało i gdzie jest Agata.

W Toruniu płonie dom, a w zgliszczach znaleziono zwęglone ciało. Jako dziennikarz, Marek chce zrelacjonować pożar i wplątuje się w sprawę, w której walka toczy się dosłownie o śmierć i życie. Bener jest emocjonalnie związany z ofiarą z domu – wszystko wskazuje na to, że znaleziono ciało jego dawnego przyjaciela. Teraz wdowa po przyjacielu, która jednocześnie jest dawną narzeczoną Marka, pojawia się w jego życiu i ten zrobi wszystko, by jej pomóc. W tym wszystkim nie zapomina oczywiście o Agacie, której wciąż z uporem maniaka poszukuje.

Wkręciłam się. I to tak bardzo, że z zapartym tchem śledziłam historię Marka. Autor co rusz mnie zaskakiwał zwrotami akcji. W momencie, gdy tylko skończyłam Najgorsze dopiero nadejdzie od razu wzięłam do ręki Porzuć swój strach, żeby wiedzieć, co dalej. Jest to kryminał, w którym akcja się rozwija pomału, ale nie jest nużąco, wręcz przeciwnie.

Ale co mnie tak najbardziej urzekło?

Bohaterowie – ci bohaterowie są trójwymiarowi, są jacyś, każdy ma swoje wady, swoje dobre strony. Zaskakują, irytują np. swoją zbytnią pewnością siebie, ale jednocześnie są prawdziwie ludzcy. Mimo że to kryminał, to głównym bohaterem nie jest ani prokurator, ani komisarz, ani nawet dziennikarz śledczy. Marek Bener jest lokalnym dziennikarzem, który potrafi świetnie operować piórem, który był o krok od skończenia doktoratu. Jest też świetnym obserwatorem, potrafi wyciągać wnioski i przede wszystkim, jak się okazuje, nie zawaha się przed niczym, gdy w grę wchodzi ochrona najbliższych.
Postacie, które są „tłem” też nie są nudne. Polubiłam fotoreportera Raka oraz stażystkę Aldonę – przeczuwałam, że jej rola nie zakończy się tylko na tej części, ale o tym innym razem. W każdym razie, jak mało kiedy jestem w stanie polubić żeńskie bohaterki, tak Aldona od początku mi się spodobała. Pewna siebie, ostre pióro. Nie polubiłam aż tak Niki, natomiast rozwój historii pokazał ją też w innym świetle.

W poprzednich książkach Małeckiego ceniłam właśnie bohaterów, ponieważ można było się z nimi łatwo utożsamić i tutaj było tak samo. Cieszę się, że to nie ostatni raz, gdy czytałam o Marku.

Jeśli nie znacie jeszcze książek Roberta Małeckiego to polecam zacząć od tej serii. Myślę, że się nie zawiedziecie, a może się zachwycicie tak jak ja.

https://www.instagram.com/p/C7nxtbcI1bi/

Czy właśnie odblokowałam sobie nowego ulubionego autora? Być może. Czy właśnie pierwszy raz czytam trylogię za jednym posiedzeniem? Tak. I nie żałuję. A najwspanialsze jest to, że nie spodziewałam się po tych książkach, że tak przepadnę.

„Miałem ...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C7V1h_7oRVN/?igsh=a2RxNXd3Mnk5dGN4

Och, ile ja się namęczyłam z tą książką, to nawet sobie nie wyobrażacie. To moja pierwsza styczność z autorem, natomiast słyszałam wiele dobrego o jego książkach i moje nastawienie było naprawdę pozytywne. I cóż, póki co nie zamierzam brać się za kontynuację Trzeciej córki ani za inne książki autora. Może za jakiś czas, ale żyję przeświadczeniem, że książki mają się podobać i ma to być relaks, a nie frustracja.

Frustracja. Gdybym jednym słowem miała określić, co czułam, gdy czytałam Trzecią córkę, to byłoby właśnie to słowo. Muszę przyznać, że skończyłam tę książkę nie dlatego że mnie interesowała fabuła, tylko chciałam się przekonać, czy może końcówka mnie jakoś zaskoczy. W moim odczuciu sama fabuła jest dosyć nijaka, a główna bohaterka jest tak irytująca, że przepraszam poprzednie bohaterki z innych recenzji.

Jade Reflin jest policjantką w wydziale osób zaginionych, która zostaje przymuszona do pracy z policjantem z wydziału zabójstw – Gregiem Ruckerem – bo jego nazwisko padło z ust poszkodowanej nastolatki. Wydział osób zaginionych wszczyna śledztwo, ponieważ istnieje prawdopodobieństwo, że ktoś jeszcze jest przetrzymywany w nieznanym miejscu. Sprawy się komplikują, a Jade zaczyna prowadzić własne śledztwo i węszyć spisek.

Nie brzmi to wcale źle, jednak kreacja głównej bohaterki psuje całkowity odbiór książki. Jade podejmuje decyzje spontanicznie i emocjonalnie, co nie pasuje do świetnej policjantki. Gdy dochodzi do konsekwencji jej poczynań – winni są wszyscy, tylko nie ona. Działa to na zasadzie „ja chcę udowodnić, że istnieje spisek, bo musi istnieć, a wy chcecie mnie powstrzymać!”. Nawet jeśli spisek zaistniał, to w żaden sposób nie kibicowałam Jade w odkryciu prawdy.

Główny wątek, czyli historia nastolatki i jej rodziny był całkiem ciekawy mimo wszystko. Powiązania, tajemnice – to naprawdę mogło być całkiem dobre.

Tak naprawdę reszta to tło, które już mi się rozmyło – przeczytałam ją pod koniec tamtego tygodnia i szczerze mówiąc, już części nie pamiętam. Książka do przeczytania w jeden wieczór i do zapomnienia w kolejny.

https://www.instagram.com/p/C7V1h_7oRVN/?igsh=a2RxNXd3Mnk5dGN4

Och, ile ja się namęczyłam z tą książką, to nawet sobie nie wyobrażacie. To moja pierwsza styczność z autorem, natomiast słyszałam wiele dobrego o jego książkach i moje nastawienie było naprawdę pozytywne. I cóż, póki co nie z...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C7BKt6fIiY_/?igsh=MXRodmxuamI1bW40cQ==

Czego się najbardziej boicie?

Chris Carter to mój nowy pewniak w przypadku thrillerów. To dopiero drugi tom, który przeczytałam, a już mogę powiedzieć, że jestem fanką sposobu kreacji świata i postaci spor pióra Cartera. Wiem, że nie jestem jedyna, która tak późno zaczęła z jego książkami, wiem, że jeszcze są osoby, które nie czytały – rzućcie wszystko, co macie w ręku i czytajcie Cartera, mówię wam.

Drugi tom, czyli Egzekutor, podobał mi się jeszcze bardziej niż Krucyfiks. Podobnie jak w pierwszym tomie, akcja rozpoczyna się z przytupem, a później jest tylko lepiej. W Los Angeles pojawia się, kolejny, seryjny morderca, który swoją bezwzględnością i okrucieństwem przebija wszystkie opisy zbrodni, które czytałam dotychczas. Uważam, że niejeden scenarzysta horrorów mógłby się zainspirować tytułowym Egzekutorem.

W kościele zostają odnalezione zwłoki księdza makabrycznie okaleczone – ciało ułożone jest jak do modlitwy, tylko w miejscu głowy znajduje się… łeb psa. Do tego na ciele namalowana została cyfra 3. Policja na czele z Robertem Hunterem próbuje dojść do tego, kto może być kolejną ofiarą, oraz gdzie są pozostałe dwie? To że w Los Angeles grasuje seryjny morderca nie ma żadnych wątpliwości. Morderca, który doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co najbardziej przerażało jego ofiary. Hunter wraz z Garcią próbują dokopać się do przeszłości ofiar i znaleźć punkt wspólny. W międzyczasie pojawia się postać Mollie, która być może jest w stanie pomóc policji, tylko w jaki sposób nastolatka mogłaby pomóc?

Poznajemy bliżej historie naszych bohaterów, czyli Roberta Huntera i Carlosa Garcia. Poniekąd dzięki Mollie jesteśmy w stanie poznać nieco dzieciństwo Huntera i jeden z gorszych momentów jego życia. Mollie zdobyła moją sympatię, a dawno nie polubiłam postaci pobocznej. Chciałabym, żeby pojawiała się częściej, chociaż myślę, że raczej już o niej nie usłyszę w kolejnych tomach. Mollie jest tajemniczą nastolatką, mocno skrzywdzoną przez najbliższych.

Sam pomysł autora, by wykorzystać lęki ofiar do dokonania morderstw był świetny. Przerażający, ale świetny. Podobają mi się opisy u Cartera, które nie rozwlekają bez sensu akcji, ani nie są mocno malownicze, a jednocześnie dają do myślenia i powodują czasem obrzydzenie. Jako fanka gatunku – ja jestem zachwycona. Książkę szybko się czyta, mimo to nie jest z tych, o których się zapomina po odłożeniu. Niektóre opisy zbrodni zostają w pamięci (niestety). Są brutalne, ale nie uderzają aż tak, jak przyzwyczaił nas do tego np. Piotr Kościelny, którego książki uwielbiam (co zresztą wiecie).

Po pierwszym tomie bałam się, że drugi mnie zawiedzie. Teraz obawiam się, że trzeci mnie zawiedzie i liczę po cichu, że jednak nie. Dobrze spędziłam czas.

https://www.instagram.com/p/C7BKt6fIiY_/?igsh=MXRodmxuamI1bW40cQ==

Czego się najbardziej boicie?

Chris Carter to mój nowy pewniak w przypadku thrillerów. To dopiero drugi tom, który przeczytałam, a już mogę powiedzieć, że jestem fanką sposobu kreacji świata i postaci spor pióra Cartera....

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C65nLQgITfT/

Myślę, że spokojnie mogę określić siebie mianem kociary – kocham moje dwa koty i myślę, że stworzyliśmy z mężem im najlepszy dom, jaki mogliśmy stworzyć. Dlatego gdy dostałam propozycję współpracy od wydawnictwa SQN i przeczytałam opis Kociego taty, to wiedziałam, że będę chciała przeczytać jak najszybciej tę książkę.

Nieczęsto czytam książki biograficzne i jeśli już, to osób, które znam lub kojarzę. Mimo że książka nie jest długa, to przyznaję, że czytałam ją długo. Nie jest to łatwa i przyjemna lektura, mimo że momentami bardzo zabawna. Myślę, że jak większość z was, postać Jacksona Galaxy znam z programu telewizyjnego Kot z piekła rodem. Oglądałam w miarę na bieżąco kilka, kilkanaście lat temu, gdy jeszcze nie miałam własnych kotów. Cieszę się, że mogłam bliżej poznać tę jedną z najbardziej charyzmatycznych osobowości telewizyjnych. Chociaż historia wcale nie należała do najprzyjemniejszych przez przeżycia Jacksona. Mimo że to książka autobiograficzna, to rozdziały czytałam z zapartym tchem.

Koci tata to książka, która powstała dzięki kotu. Kotu, który pojawił się w życiu Jacksona w najmniej spodziewanym momencie, gdy ten nie był gotowy na jakiekolwiek zobowiązania. Jest to też opowieść o uzależnieniu od narkotyków, alkoholu, jedzenia. Trudnej drodze wychodzenia na prosto i życia w trzeźwości. Jest to też historia o wielkiej miłości Jacksona do kota imieniem Benny. I myślę, że też miłości i oddania Benny’ego do swojego nowego właściciela, który zrobił wszystko, by mu pomóc i by mógł żyć szczęśliwym długim kocim życiem.

W trakcie czytania znajdziemy też wiele przydatnych rad dotyczących futrzaków. Rady dotyczące socjalizacji kotów, czy pomoc z problemem związanym z załatwianiem się poza kuwetami. A także o granicach, o zabawach i wiele innych cennych rad. Niektóre z nich sama spróbuję wykorzystać, bo były całkiem ciekawe, a wcześniej o nich nie słyszałam. Chociaż niektóre rady dla kociarzy wcale nie są bardzo odkrywcze, to myślę, że dla osób, które nie miały styczności z tymi zwierzętami, a chciałyby, to te rady będą bardzo przydatne.

Okładka mówi nam, że to książka o tym, jak kot przewartościował życie Jacksona i nauczył go kochać życie. I pięknie było czytać o tym, jak ich relacja się rozwijała. Benny, kot, którego tak naprawdę czekała śmierć – miał zmiażdżoną miednicę, został tak naprawdę wciśnięty Galaxy’emu jako kot tymczasowy. Jackson w pracy w schronisku (którą dostał dzięki kłamstwom) złapał „bakcyla” w temacie behawiorystyki kociej. Czytelnik poznał dokładny początek zainteresowania tym tematem, jak to się stało, że zwykły pracownik schroniska, został osobowością medialną i najbardziej znanym kocim zaklinaczem.

Podsumowując, mnie się książka podobała. Z chęcią przeczytam wcześniejszą książkę autora – Kocie mojo.

https://www.instagram.com/p/C65nLQgITfT/

Myślę, że spokojnie mogę określić siebie mianem kociary – kocham moje dwa koty i myślę, że stworzyliśmy z mężem im najlepszy dom, jaki mogliśmy stworzyć. Dlatego gdy dostałam propozycję współpracy od wydawnictwa SQN i przeczytałam opis Kociego taty...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C6jPQO1oMXM/

Och, uwielbiam książki spod pióra Kasi Magiery. Z każdą kolejną przeczytaną, tylko utwierdzam się w tym przekonaniu. Kasia ma wyjątkowy dar tworzenia kobiecych postaci, które są silne i dają motywację, które jednocześnie stają się bliskimi koleżankami czytelnikowi. Spędzenie czasu z Anką Nowak to było jak spędzenie czasu z kimś bliskim, kto cię doskonale rozumiał.

Fani kryminałów, w których wszystko się dzieje, tutaj nie znajdą tego, co lubią. Tak naprawdę nie określiłabym tej książki kryminałem – thrillerem również nie do końca. Jest to piękny miks: nieco thrillera, nieco obyczajówki, nieco romansu. Ale przede wszystkim jest to opowieść o ludziach, o emocjach, o życiu, o konsekwencjach podejmowanych decyzji. O tym, że zawsze trzeba stawiać na siebie, o tym, że ucieczka jest czasem jedynym rozwiązaniem, gdy już nie mamy pomysłu co zrobić. Jest też historią o tym, że refleksja i żal tego, czego się zrobiło, czasem przychodzi o wiele za późno.
Zostawienie wszystkiego za sobą jest trudne, o tym doskonale wie bohaterka – Anka – ale na jej przykładzie widać, że pierwszy krok może jest trudny, ale szybko można nauczyć się biegać.

Poznajemy dwie historie, które dzieją się mniej więcej w tym samym czasie. Jedną z bohaterek jest Olka, która w teorii ma wszystko – piękny dom, przystojnego męża, nastoletnie dzieciaki. Piękna otoczka, która jest tylko otoczką, bo w domu od dawna nie jest dobrze. Olka, któregoś dnia zaginęła, rodzina nie ma pojęcia gdzie i z kim mogła się spotkać, tak naprawdę nie mają pojęcia o tym, jaką osobą jest żona i matka. Wraz z kolejnymi rozdziałami poznajemy smutny obraz życia Aleksandry. Idealnie można to opisać słowami, że mając takich przyjaciół (bliskich) jak Ola, to nie trzeba się bać wrogów.

Drugą bohaterką jest Anka, która rozpoczyna nowy etap w swoim życiu – przeprowadziła się do Słupska i zaczęła pracę w kancelarii prawniczej. Z początku miałam ją za osobę trochę przemądrzałą, ponieważ w każdej sytuacji wiedziała, co powiedzieć, co zrobić, ale z czasem pokochałam ją i stała się mi bardzo bliska. Przy historii Anki poznajemy też wiele przyjemnych postaci – Agatę, koleżankę z kancelarii, czy Igora, który elektryzował Anię, jak i mnie. Autorka świetnie wykreowała te postacie i chemia między Anią a Igorem była tak namacalna, że chciało się krzyknąć: no pocałujcie się wreszcie!

Co prawda już niemal na samym początku domyślałam się, co może łączyć Olkę i Ankę, bo że je coś łączy, to byłam pewna. Końcówka była troszkę naiwna, ale podobała mi się. Mimo że nieco inaczej widziałam przyszłe życie bohaterek, to taki koniec też mnie satysfakcjonuje. Wszystkie otwarte wątki zostały zamknięte.

Mimo że nie jest to typowy kryminał, to jestem zachwycona tą książką. Postacie są piękne, wyraziste, każdą idzie zapamiętać. Co prawda w historii Olki nie ma żadnej postaci, która byłaby warta zapamiętania – okropny mąż Emil, syn który idzie w ślady ojca. Jedynie córka, Amelka, ma jakąkolwiek szanse na to, by wyjść na dobrego człowieka. Policjanci, którzy prowadzili śledztwo, zdobyli moją sympatię.

Dziękuję za tę lekturę. Dalej czekam na kolejny tom z Hektorem w roli głównej, ale na przeczekanie Moment pęknięcia był świetnym spędzonym czasem.

https://www.instagram.com/p/C6jPQO1oMXM/

Och, uwielbiam książki spod pióra Kasi Magiery. Z każdą kolejną przeczytaną, tylko utwierdzam się w tym przekonaniu. Kasia ma wyjątkowy dar tworzenia kobiecych postaci, które są silne i dają motywację, które jednocześnie stają się bliskimi koleżank...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C6axo-uIbBh/

Oj Stella, Stella, co ja z tobą mam zrobić?

Po książkę Adriana Bednarka z nową postacią sięgnęłam z ciekawością. Starałam się nie porównywać do mojego ulubionego seryjniaka – Kuby Sobańskiego, ale siłą rzeczy gdzieś te porównania w mojej głowie się pojawiały. Niestety, na minus dla Stelli, która nie przypadła mi do gustu. To jednak nie oznacza, że książka jest zła – ja po prostu nie polubiłam głównej bohaterki.

Stella. Narodziny psychopatki – zapowiadało się naprawdę dobrze i muszę przyznać, że od samego początku się wkręciłam w historię dziewczyny, która od wczesnego nastoletniego życia została zmuszona przez jedynego opiekuna, wujka, do pracy własnym ciałem. Tutaj Stella była dla mnie autentyczna, miała problem z nawiązaniem kontaktu z rówieśnikami, ufała wujkowi, który ją zmanipulował, że trafi do domu dziecka i będzie jeszcze gorzej plus Stella po prostu lubiła pewien luksus, który miała z tego czym się zajmowała. Jeden impuls spowodował zmianę w dziewczynie, który uruchomił i stworzył z niej „psychopatkę”. W Stelli gotują się pokłady złości, które w taki a nie inny sposób musi rozładować.

Mam problem z samą „psychopatką” i jej narodzinami, bo szczerze mówiąc, mam wrażenie, że w tej książce są sami psychopaci. Począwszy od wujka do klientów… Rodzice Stelli też nie należeli do tych „stabilnych”. Mimo że przemiana Stelli ma sens i jest dobrze wykreowana, to bohaterka mnie tak irytuje, że ani nie umiem jej współczuć ani kibicować. Mimo ciężkiego dzieciństwa jest rozkapryszoną dziewczynką, która tupie nóżkami i działa mi na nerwy. Chociaż nie powinno mnie to dziwić, bo Adrian Bednarek ma talent do tworzenia irytujących bohaterek (Sonia, Dona, choć potem stałam się team Donka) i dlatego nie skreślam Stelli kompletnie, bo wiem, że bohaterowie potrafią zaskakiwać i ewoluować.

Podobało mi się, że każdy wątek, który został poruszony, został zamknięty. I mimo mnogości wątków, nie czuło się przytłoczenia. Moim zdaniem najciekawszy wątek, to wcale nie była historia Stelli i Poczwary, a wątek z Arturem Hansenem. Hansen mimo bycia naprawdę chorym człowiekiem, był wykreowany w najlepszy sposób. Ta postać zapadła mi w pamięć.

W pojedynku Kuba kontra Stella, Kuba wygrywa i to bez dwóch zdań. Ale z chęcią i tak sięgnę po kolejny tom, który ma wyjść niebawem, bo istnieje duża szansa, że inaczej odbiorę Stellę. I myślę, że mogę polecić tę książkę fanom lekkich, wciągających kryminałów/thrillerów. Weekend majowy to dobry czas, żeby na słońcu wciągnąć Stellę nosem.

https://www.instagram.com/p/C6axo-uIbBh/

Oj Stella, Stella, co ja z tobą mam zrobić?

Po książkę Adriana Bednarka z nową postacią sięgnęłam z ciekawością. Starałam się nie porównywać do mojego ulubionego seryjniaka – Kuby Sobańskiego, ale siłą rzeczy gdzieś te porównania w mojej głowie s...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C6LX3PDoTz5/?igsh=MTRmam56OHBsZnJzZA==


Po raz pierwszy miałam styczność z książkami Chrisa Cartera i po raz pierwszy na drugi dzień po przeczytaniu, pobiegłam do miejskiej biblioteki, by wypożyczyć tom następny. Nie wiem, pod którym kamieniem żyłam, że nie przeczytałam nic wcześniej.

Detektyw Robert Hunter to postać, która trafia do moich ulubionych postaci i będzie wysoko na podium. Jest to bohater, który ma w sobie wszystko to, co lubię w detektywach – jest trochę poturbowany, ale nie za mocno, ma tajemniczy talent, jest sprytny, błyskotliwy, zabawny, a do tego nie boi się podejmować ryzyka. Takie postacie lubię, przy takich postaciach wiem, że nie będę się nudzić.

Krucyfiks to pierwszy tom z Hunterem w roli głównej, ale jeśli myślicie, że autor powoli będzie wprowadzać w świat wykreowany i natkniecie się na przydługie opisy, to muszę was wyprowadzić z błędu. Chris Carter rzuca czytelnika na głęboką wodę i to bez żadnych boi ratunkowych. I jakie to było genialne!

Jak wspomniałam, jesteśmy rzuceni od razu w wir wydarzeń, bez chwili na złapanie oddechu, po czym akcja wcale nie zwalnia! Oczywiście, dostajemy informacje kto jest kim i jaką ma historię, ale jest to całkiem zgrabnie wplecione w wydarzenia. Partner Huntera – Carlos Garcia jest równie ciekawą postacią. Młody, ambitny i autor dobrze przedstawił to, w jaki sposób praca w policji może wpłynąć na nowego pracownika.

Akcja rozgrywa się w Los Angeles, mieście, w którym detektyw w wydziału zabójstw nigdy się nie nudzi. Znaleziono okrutnie okaleczone ciało kobiety, która została naznaczona w sposób znany już policjantom – znak podwójnego krzyża znajdował się na ciele ofiary, znak, którego używał seryjny morderca kilka lat wcześniej. Zaczyna się ponowny wyścig z czasem, gdy okazuje się, że skazano nie tego człowieka, którego ścigano. Krucyfiks wciągnął Roberta w tę morderczą grę i sprawa stała się osobista. Chciałam dowiedzieć się, kto za tym wszystkim stoi i mimo że rozwiązanie sprawy było na zasadzie „bohater iks powiedział zdanie xyz, dzięki któremu wszystko stało się jasne”, a czytelnik dalej był zdezorientowany, to i tak jestem zadowolona. Podobała mi się ta książka i już czeka na mnie tom kolejny.

Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że jestem fanką pióra Cartera. Mam nadzieję, że się tylko nie zawiodę, bo to będzie bolesne.

https://www.instagram.com/p/C6LX3PDoTz5/?igsh=MTRmam56OHBsZnJzZA==


Po raz pierwszy miałam styczność z książkami Chrisa Cartera i po raz pierwszy na drugi dzień po przeczytaniu, pobiegłam do miejskiej biblioteki, by wypożyczyć tom następny. Nie wiem, pod którym kamieniem żyłam, że nie prz...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/p/C5_SfWHIytA/

Ta niepozorna książka, względem której nie miałam większych oczekiwań, okazała się książką, która trafiła do mojego serduszka na półkę „ulubione”. To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością Bartosza Szczygielskiego, chociaż książki „Nim skończy się noc” nie przesłuchałam w całości, ale teraz obiecuję, że do niej wrócę, ale raczej w papierze/e-book niż w formie audio.

Czym mnie porwała Asymetria? Przede wszystkim postaciami, które są wielowymiarowe, po których możemy się spodziewać wszystkiego. Chociaż gdyby nie styl autora, to i postacie nie wyszłyby tak dobrze. Fabuła rozwijała się powoli, nie znajdziemy tutaj żadnych wybuchów ani lasu trupów, natomiast znajdziemy idealnie skrojony thriller z mieszanką obyczajówki, w którym przeszłość ma bardzo duże znaczenie i udowadnia, że od przeszłości nie można uciec.

Główną bohaterką jest Alicja Mort, która ma dar czytania z ludzi – zwraca uwagę na każdy szczegół, analizuje i wyciąga wnioski. Doskonale potrafi podejść drugiego człowieka i byłaby świetną policjantką, ale jej drogi z policją się rozeszły i została testerką wierności. Bardzo podobały mi się wnioski, cała analiza jej „ofiar”, a później klientek.
Mamy też postać Edwarda Górskiego, który od samego początku jawił się jako idealny mentor dla Alicji. Edward, mimo że już emeryt, wciąż jest typowym policjantem, oschłym, nieco gburowatym, po prostu szorstki w obyciu. Mimo to zdobył moją sympatię.

Wspomniałam o stylu – przez tę książkę się płynęło. Od samego początku historia wciąga, mimo że rozwijała się dosyć pomału i autor dozował nam informacje, szczególnie te dotyczące ówczesnej pracy Alicji w policji. Zostałam tym kupiona, bo poczułam się na tyle zaintrygowana, na tyle zaciekawioną samą Alicją, że brnęłam w to, weszłam w świat Alicji i tajemnice sprzed lat aż… książka się skończyła. Dawno nie czytałam książki, przy której westchnęłam, że jak to już koniec? Zakończenie jest zaskakujące i jestem przekonana, że znajdą się osoby, które nie będą zadowolone z takiego plot twistu. Chociaż ja uważam, że do odważnych świat należy, a końcówka książki jest na pewno odważne. Na szczęście autor już dał znać, że się tworzy drugi tom i już nie mogę się doczekać! Jestem ciekawa, jak to dalej zostanie pociągnięte – jedno wiem na pewno, oczekiwania mam już wygórowane.

https://www.instagram.com/p/C5_SfWHIytA/

Ta niepozorna książka, względem której nie miałam większych oczekiwań, okazała się książką, która trafiła do mojego serduszka na półkę „ulubione”. To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością Bartosza Szczygielskiego, chociaż książki „Nim skoń...

Rozwiń

Zwiń

Recenzja przedpremierowa! Premiera już 15 kwietnia. Za możliwość przeczytania i zrecenzowania dziękuję @znakjednymslowem

To było moje pierwsze spotkanie z Camillą Way i na pewno nie ostatnie. Nie spodziewałam się, że na pierwszy rzut oka – dosyć pozorna książka – będzie zawierać w sobie tyle emocji i tyle zwrotów zdarzeń!

Złe dziecko to świetnie skonstruowany thriller. Fabuła prowadzona jest dwutorowo – poznajemy wyzwanie, można powiedzieć spowiedź Beth, która jest matką wyczekanego przez siebie i męża dziecka – Hannah. Od samego początku wiemy, że Hannah jest złym dzieckiem, ale dopiero z czasem dowiadujemy się dlaczego i jak bardzo. Są to wspomnienia, które pomału idą ku współczesności. Zawsze znajduje sobie w takich sytuacjach ulubiony fragment, czyli albo przeszłość, albo teraźniejszość i nie ukrywam, że tutaj historia Beth zaciekawiła mnie bardziej. Tak naprawdę to bardziej historia Hannah, byłam ciekawa tego tytułowego złego dziecka, chciałam się czym prędzej dowiedzieć, co ta dziewczynka zrobiła. A gdy już się dowiedziałam… to był dopiero początek.

Drugą perspektywą jest teraźniejszość i główna bohaterka Clara, której chłopak zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Kilka lat wcześniej starsza siostra Luke’a, Emily, uciekła z domu, zostawiając po sobie tylko list pożegnalny. Clara usilnie chce dowiedzieć się, co się stało z jej chłopakiem, mimo bólu, który doświadcza w momencie, gdy dowiaduje się rzeczy, których wcale nie chciała.

Głównym tematem przewodnim przeszłości, jak i teraźniejszości, są kłamstwa i tajemnice. Pomału odkrywamy na kolejnych kartach, jakie tajemnice skrywają w sobie ludzie, kto jakie trzyma trupy w szafie. Wątki płynnie się ze sobą łączą i nie czuć ani niedosytu, ani nie wydaje się być naciągane.

Dobry thriller powinien cechować się tym, że do ostatniej strony trzyma w napięciu i tutaj szczerze tak jest. Jeśli lubicie książki, w których jeden plot twist goni kolejny – to idealna pozycja dla was. Przyznaję, że przewidziałam jedną rzecz. Kolejnych nie byłam w stanie, mimo przeczytania wielu tego typu książek. Zostałam pozytywnie zaskoczona! Musicie mi uwierzyć, że do ostatniego zdania nie można być niczego pewnym. Świetnie się bawiłam i z chęcią poznam inne wydane w Polsce książki autorki. Liczę, że będą na podobnie wysokim poziomie.

https://www.instagram.com/p/C5lTwzHo-6z

Recenzja przedpremierowa! Premiera już 15 kwietnia. Za możliwość przeczytania i zrecenzowania dziękuję @znakjednymslowem

To było moje pierwsze spotkanie z Camillą Way i na pewno nie ostatnie. Nie spodziewałam się, że na pierwszy rzut oka – dosyć pozorna książka – będzie zawierać w sobie ...

Rozwiń

Zwiń